Ik begeleidde een cliënt met co morbiditeit, waarbij naast fysieke ook psychische problematiek aanwezig was. Door zijn psychische klachten had hij ongezonde coping mechanismen ontwikkeld. Zo had hij moeite met het aangaan van confrontaties, die hij dan ook liever vermeed. Hierdoor was het zijn echtgenote die de gesprekken met zorgverleners voerde en de beslissingen nam. In de loop van het jaar werd hij tientallen keren opgenomen in het ziekenhuis. Door de diversiteit aan lichamelijke klachten en de bijbehorende sociale isolatie, ervaarde hij al langere tijd geen kwaliteit van leven meer. Zijn echtgenote had het hier zichtbaar moeilijk mee; zij wilde hem niet verliezen. Hierdoor vermeed zij gesprekken met het behandelteam over het eventueel staken van verdere behandelingen. Ook wees zij alle vormen van psychologische begeleiding af.