In onze samenleving zijn we gewend om snel conclusies te trekken. We zien iets, horen iets, en meteen willen we het begrijpen, benoemen, oplossen. Maar in dat haastige zoeken naar verklaringen vergeten we vaak te kijken naar wie we voor ons hebben.
Wat laat iemand werkelijk zien? Wat wordt er niet gezegd, maar wél gevoeld?
Vooral in de zorg – en zeker bij mensen met chronische aandoeningen – wordt vaak vooral gekeken naar het medische plaatje. De focus ligt op het lichaam, op het probleem dat opgelost moet worden. Maar mensen zijn meer dan hun ziekte. Ze zijn verhalen, ervaringen, angsten en verlangens. En juist daar, in die menselijkheid, zit zoveel dat gezien wil worden. Niet opgelost. Niet weggepraat. Gewoon erkend.
Want mensen voelen het wanneer er echt naar ze geluisterd wordt. Wanneer ze niet worden onderbroken, niet meteen in een hokje worden geplaatst, maar écht gezien worden. Soms is er geen oplossing nodig. Alleen maar ruimte. Aandacht. En de bereidheid om even stil te staan, en werkelijk te kijken.
Reactie plaatsen
Reacties